Jan Verwey en de eeuwige discussie!

Jan Verwey en de eeuwige discussie! (Nederlands) - Jan Verwey and that endless discussion! (English) - Jan Verwey ontmoet Bert van den Brink in Standards & Other Pieces (Nederlands) - Jan Verwey meets Bert Van Den Brink in Standards & Other Pieces ( English)

Over de haatliefde verhouding met de maestro Mr. T., ........
JAN VERWEY en de eeuwige DISCUSSIE!
Hans Koert

Afgelopen weekend trad mondharmonicaspeler Jan Verwey en pianist Bert van den Brink op in het VPRO programma Vrije Geluiden op in het BIM-huis in Amsterdam. Ze presenteerden er hun nieuwe album, getiteld Jan Verwey meets Bert Van Den Brink - Standards & Other Pieces. Bij het voorbereiden van de plaat klikte het meteen tussen Jan en Bert en resulteerde in een prachtig album met tien standards en vijf improvisaties, bestempeld als Studio Fantasies. Luister maar eens naar het nummer It's a Dance van Michel Petrucciani dat ze op 28 november 2010 speelden in het Bim-huis en dat te vinden is op de plaat: Jan Verwey meets Bert Van Den Brink Standards & Other Pieces.

Het Jan Verwey Quartet begin jaren negentig: v.l.n.r.: Hein Van de Geijn - John Engels jr. - Jan Verwey - Jack van Poll (foto: Jos Fielmich)

Jan Verwey heeft een vijftal albums onder eigen naam uitgebracht. Zijn eerste cd uit 1992 heette: You Must Believe In Spring waarop Jan Verwey de chromatische mondharmonica bespeelde met zijn kwartet bestaande uit Jack van Poll aan de piano, Hein Van de Geijn op bas, en John Engels op slagwerk. Angelo Verploegen speelt bugel op een tweetal nummers: Theme for Joke, één van de twee eigen composties van Jan Verwey en Bud Powell’s Bouncin' with Bud.
Jan Verwey (foto: Hans Koert)
In het bijbehorende boekje beklaagt Jan zich over het feit dat de chromatische mondharmonica vaak denegrerend gezien wordt als kinderspeelgoed: ... the instrument is treated rather disparagingly, probably because people seem to think that the harmonica is mainly an instrument for children. (= ... over het instrument wordt meestal geringschattend gepraat omdat men meent dat het speelgoed is voor kinderen). Of ze beweren dat de mondharmonica een typisch instrument uit de volksmuziek is - uit de kroeg .... who utter some heartrending cries in songs ( .... dat dient om af en toe een hartverscheurende kreet toe te voegen in liedjes). Jan bespeelt de chromatische mondharmonica en dat is een compleet ander instrument dan de diatonische mondharmonica, die in de speelgoedkist van de kinderen zit en o.a. gebruikt wordt in de bluesmuziek.

Jan Verwey - You Must Believe in Spring (1992)(heruitgebracht in 2006)

De chromatische mondharmonica is een moeilijk instrument om te bespelen en Jan moet, zo voelt het, zich dan ook telkens weer bewijzen. Playing the chromatic harmonica is [....] much more difficult than it seems to be and is, in any case much more difficult to play than most other instruments. (= Het bespelen van de chromatische mondharmonica lijkt en is moeilijker te bespelen, dan welk ander instrument dan ook ).
Jack van Poll ( foto: Hans Koert)

Een ander steeds weer opduikende misvatting is het feit, dat hij elke keer weer opnieuw vergeleken wordt met die andere mondharmonicaspeler, hoe heet hij ook al weer - Jean Toots Thielemans. Het grote publiek koppelt de woorden Jazz en Mondharmonica altijd aan zijn Belgische collega Mr. T., alsof er geen anderen zijn die dit instrument op hoog niveau bespelen; mijn muziekske, zoals Toots, want die bedoel ik natuurlijk, zijn "broodje" omschrijft. Zijn er nog mensen die musici als Larry Adler kennen? Namen als Buddy Lucas of Malachi Favors lijken compleet onbekend? En hoe zit het hier in De Lage Landen?
Dan kom je terecht bij onze eigen Jan Verwey en, op afstand, zuiderbuur Rony Verbiest, die sinds kort ook de mondharmonica ter hand genomen heeft? Wie eenmaal Jan heeft horen spelen en zijn platen goed beluisterd heeft, zal begrijpen dat elke vergelijking met Toots mank loopt. Het is, zo geeft Jan wat voorbeelden, als Sonny Rollins vergelijken met Stan Getz of McCoy Tyner met Oscar Peterson. Jan is een echte bebopper met een geheel eigen stijl. But the Dutchman himself would certainly not be the last to admit that he is struggling with a love-hate relationship with respect to the maestro. (= En Jan is zeker niet de laatste die wil toegeven dat hij zit met de discrepantie in deze haatliefde verhouding en de bewondering voor the maestro zelf). Misschien is de beste aanbeveling wel het citaat van Toots, dat op Jan's website staat: Jan is de enige mondharmonicaspeler die ik ken, die mij niet probeert na te spelen. Jan Verwey heeft dan ook geen rancune, en eert op de plaat You Must Believe in Spring Toots in het nummer: One For Mr. T.
Jan Verwey - The Miles Davis Project (1996)

Tijdens de opnamen voor het album You Must Believe in Spring kreeg hij het idee om een volgende plaat vol te spelen met composities van Miles Davis. Op de eerstgenoemde plaat staat één nummer van Miles getiteld Nardis, een compositie van Miles die hij, volgens mij, nooit zelf heeft opgenomen. Hetzelfde nummer vind je ook terug op zijn tweede cd uit 1996 getiteld Jan Verwey - The Miles Davis Project. Twee keer hetzelfde nummer uitbrengen staat niet goed op je cv, maar in dit geval is er sprake van een geheel andere invalshoek. Is de eerste versie nog een rechttoe recht aan bebop stuk geworden; de nieuwe versie is veel vrijer en moderner en het toevoegen van een tuba, bespeelt door Jos Machtel geeft het een extra dimensie. Jan wisselde zijn kwartet voor dit project in voor een kwintet met Jos Machtel op ventieltrombone ( en op een paar nummers tuba), Peter Hertmans op gitaar, Frans Van Der Hoeven op bas en Hans van Oosterhout op slagwerk. Deze plaat, die een negental nummers bevat met louter Miles Davis compostites heeft mijn hart gestolen - wat een schitterende plaat. Jan Rensen, die het bijbehorende boekje maakte, beweert dat Jan: ....... to break away more and more from the big man on the little instrument, Jean "Toots" Thielemans.( = ..... meer en meer afstand neemt van de grote man met het kleine instrument Toots Thielemans).
Jan Verwey plays Thelonious Monk (2004)

In 2004 brengt Jan Verwey zijn, tot nu toe, één na laatste plaat uit, gewijd aan de muziek van Thelonious Monk. Jan Verwey nodigde een nieuwe ritmesectie uit met gitarist
Olaf Tarenskeen, Sven Schuster op bas en Jasper van der Wilden op slagwerk. Jan Verwey vulde dit kwartet aan met het Gustav Klimt String Quartet op bijna alle nummers. Commercieel wellicht een goede zet omdat er nogal wat liefhebbers in het grijze gebied tussen pop, jazz en klassiek dit soort klanken kunnen waarderen, voor mij had het niet gehoeven: Monk met strijkers. Natuurlijk had Jan deze cd kunnen maken met met zijn kwartet ..... Dat was zonder twijfel een goede plaat geworden schrijft Ton Ouwehand terecht op de plaat.

Niet toevallig dan ook dat mijn favorieten nummers zonder het strijkkwartet zijn: Rhythm-a-ning en In Walked Bud. Vooral het laatste nummer is een schitterend duet geworden tussen Jan Verwey en Olaf Tarenskeen, een gitarist, waar ik meer van moet horen. Olaf Tarenskeen, die zowel klassiek als jazz speelt ( o.a. met het Tineke Postma Quintet), laat in Round Midnight, een solo-uitvoering, horen dat hij een geweldig gitarist is.


En wie nog een mooi cadeau voor de kerst zoekt: Jan Verwey meets Bert Van Den Brink in Standards & Other Pieces is een prima album om weg te geven of te ontvangen: kopen dus!!


Bedankt Jan dat je me wees op je eerdere platen !!

Keep Swinging

Hans Koert
keepswinging@live.nl
Twitter

Jan Verwey beklaagt zich op zijn eerste CD, You Must Believe In Spring, over het feit dat hij het gevoel heeft zich elke keer weer opnieuw te moeten bewijzen. Steeds weer duikt de naam van die ander op, Mr. T. Ook moet hij elke keer opnieuw uitleggen dat zijn instrument iets anders is dan de mondharmonica uit de speelgoeddoos en dat de chromatische mondharmonica één van de moeilijkst te bespelen instrumenten is. Voor wie zijn muziek heeft beluisterd, is die discussie niet meer relevant - Jan bespeelt de mondharmonica op een weergaloze onvergelijkbare wijze. Onlangs werd zijn nieuwste album, samen met Bert van den Brink gepresenteerd. De Keep Swinging blog beluisterde Jan's platen en werd verrast. Als je de Keep Swinging blog wilt volgen, dan kan dat via Twitter of vraag de gratis nieuwsbrief aan.


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Frank Morgan plays Monk

Frank Morgan plays Monk ( English) - (morgen) Frank Morgan speelt Monk (Nederlands)

Little Franky: Peace and Love!
FRANK MORGAN PLAYS MONK
Hans Koert

When someone drops the word alto saxophone in a group of jazz fans, most of them will think of Charlie Parker, the legendary bebop jazz musician, who split the jazz scene in the early 1950s. Most starting alto saxophonists nowadays listen to Charlie Parker and try to sound like him. A few years ago the Dutch alto saxophonist Piet Noordijk ( I certainly won't label this Nestor of Dutch jazz, our own Dutch Bird, as a "starter") had a great program entitled Piet Plays Bird, in which he revived the Charlie Parker with Strings recordings ( with some help of course by the String Quartet Ernö Olah). When I heard him in concert, at the Stadsschouwburg of Middelburg ( in the southwest part of The Netherlands), January 1998, and closed my eyes, I heard Bird himself alive on stage. That same experience I had with the late Frank Morgan, when I heard him in concert at the Porgy en Bess Jazz Club in Terneuzen, November 2007, in a concert with the Rein De Graaff Trio. This old fragile man, although he developed his own style during the past 55 years, still sounded like his great model, Charlie Parker.

Frank Morgan (1933-2007) (Porgy en Bess - Terneuzen - November 2007) ( photo courtesy: Hans Koert)

Born in Minneapolis, December 1933, as the son of the Ink Spot guitar player Stanley Morgan, his father introduced him to the music of Charlie Parker as a young kid. Frank told about that: But at seven, as part of my continuing music education, I went over from Milwaukee where I was living to spend Easter vacation with my father who was on the road in Detroit, and he took me to hear the Jay McShann Band. And when Charlie Parker stood up to take his first solo on "Hootie Blues", my father said I turned to him and said "Listen, dad, that's it for the guitar." When the concert was over, his father went backstage and introduced him to Parker. And Bird made arrangements to meet us at the music store the next day to pick out what I thought was an alto saxophone. But Bird made me start on clarinet. That's how Frank started to play the clarinet and when he was ten he took the alto. (Source: an interview by Brandt Reiter)

Frank Morgan (Porgy en Bess - Terneuzen - November 2007) ( photo courtesy: Hans Koert)

As a teenager the family moved to the west coast of the US. When he was 15 years old he played, thanks to a talent contest, in the band of Freddie Martin. In the early 1950s he became part of the west coast bebop scene and performed with Josephine Baker, Billie Holiday and Duke Ellington. In July 1952 he played in the Charlie Parker Sextet at the Zorthian's Ranch in Altadena and parts of these concerts have been recorded and released on a RLR-release. (RLR 88622). It was his only performing together with this great master on the alto saxophonist, that has been recorded. He was influenced and fascinated by the music and world of Charlie Parker, not only in a musical way, as he also copied his drugs habits .......... like so many musicians in the 1950s. After some recordings with Teddy Charles, Kenny Clarke and Lyle Spud Murphy he founded his own group and was to be heard in clubs and on the radio. His own band was recorded on some of these radio shows and on a live performance at the Crescendo Club in Los Angeles, August 1956.

Frank Morgan (Porgy en Bess - Terneuzen - November 2007) ( photo courtesy: Hans Koert)

In 1955 he was arrested for the very first time for having drugs and for the next thirty years he was most of the times in prison. In 1985 he had kicked the habit, thanks to his wife Rosalinda Kolb and returned back into the international jazz scene. His playing on the alto saxophone still sounded like Charlie Parker, but he had developed his own style, still closely related to the bebop and the music of Bird. He was a fighter, who returned into the scene. In 1998 he suffered a stroke while enroute to the Flint Jazz Festival in Michigan, but he survived that too ......... half a year later he was back on the scene.
Enjoy a fragment from a TV-show featuring the Frank Morgan Quartet, with Buster Williams, Ronnie Matthews and Ronnie Burrage: Night in Tunesia.

Frank Morgan (Porgy en Bess - Terneuzen - November 2007) ( photo courtesy: Hans Koert)

Frank Morgan recorded several tunes composed by the great Thelonious Monk. A compilation of his compositions ( incl. a portable cd-player with a solar cell of course ) will be in my trunk if I have to sail to an uninhabited island. I found a compilation of tunes labelled as Frank Morgan plays Monk, in which some of these tunes have been put together played by Morgan - that one will be in my hand-luggage; no doubt about that! The oldest one is Well You Needn't from 1986, one year after his comeback and the youngest track dates from November 2003. Great pure bebop performances of the most important composer ( i.m.h.o.) of the 20the century, Thelonious Monk, as played by Frank Morgan, who rose like a phoenix from the ashes, who climbed out of the valley up to the top again, the great alto saxophonist who fascinates me since that November 2007 concert, just a month before he passed away ..............

Frank Morgan (Porgy en Bess - Terneuzen - November 2007) ( photo courtesy: Hans Koert)

Listen to a live recording of one of those Thelonious Monk composition Well You Needn't by Frank Morgan in Toledo, Ohio, March 2006 featuring Claude Black at the piano, Clifford Murphy on bass and Sean Dobbins on drums.

Great stuff. It's the way I remember him, sitting on a stool, alone with his instrument and surprised by the lively encouragements of the audience - a living legend from the past !!

Frank Morgan passed away the 14th of December, 2007 - three weeks after the Porgy en Bess concert, just arrived home from his short European tour with the Rein De Graaff Trio. Peace and Love and autograph of Frank Morgan (Porgy en Bess - Terneuzen - November 2007) ( negative plate) ( photo courtesy: Hans Koert)

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Frank Morgan is one of those legends in jazz that fascinate me. A few years ago I joined a concert a month before he passed away. Little Franky, as he was called in the 1950s, played with Charlie Parker, his master and model, not only from a musical point of view ............. He conquered his drug-dependence and a stroke and returned into the international jazz scene. Keep Swinging loves to point you to a compilation of tunes he played, composed by Thelonious Monk. Frank Morgan: Peace and Love, he labeled his autograph ............ Keep Swinging loves to share with you those legends from the past. If you don't want to miss it, ask for the newsletter.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Thelonious Monk live recorded on film (1966)

Thelonious Monk optredens op film (1966) ( Nederlands) Thelonious Monk live recorded on film (1966) ( English)

Monk's European trip - spring 1966
THELONIOUS MONK LIVE ON FILM (1966)
Hans Koert

Todays blog is dedicated to some great fragments on film by Thelonious Monk, while performing in Paris and Warshaw. I found four fragments from the Thelonious Monk tour to Europe, spring 1966 organized by George Wein. The quartet performed in Paris, Caen, Lyon, Nantes, Amiens, Geneva, Bern, Zürich, Lugano, Basel, Lecco ( northern Italy), Brussels and Warshaw. They performed in Oslo, Stockholm(?) and Copenhagen, Frankfurt, Amsterdam, London ( Royal Albert Hall) and Birmingham and Manchester.
On the 9th of May 1966 he flew to Japan for nine concerts. On te 16th of May he returned to the States for some more US concerts.

During this European tour several concerts were recorded on film - well known are the Oslo and Copenhagen shots, but I found some film fragments that are less known. First of all a fragment probably made at the start of the concert at the Palais de la Mutualité in Paris (France) on the 20th of March, 1966. These two fragments are from a French broadcast, which makes the quality rather poor, but the shots are great. The Thelonious Monk Quartet featured Monk at the piano, Charlie Rouse on tenor saxophone, Larry Gales on bass and Ben Riley on drums. The first shot was made from the very beginnings, behind the curtains, and includes some preparations before the concerts starts, which gives it that special feeling as if you are part of the performance. Great!

The tune that is played is Lulu's Back in Town. The second fragment was made during the same performance but with another camera.

In Warshaw (Poland) two concerts were schedulded and the concert was registered by the Polish television. In the Thelonious Monk biography Straight No Chaser, author Leslie Gourse describes what happened when Monk and Nellie, his wife, and the members of the band, visited, as tourists, a Polish palace. He describes that visitors had to wear slippers over their shoes to prevent the floors for damaging. When they visited the bedroom of the queen Monk climbed over the ropes, that were around the bed and layed down ......... Nellie screamed and Ben Riley, who heard her screaming, runned to the bedroom and shouted to Monk: What are you doing, motherfucker? You can't lie down there. It's a national treasure. Monk explained: I just wanted to see what the bitch saw.
Thelonious Monk and Charlie Rouse.

Finaly I love to share with you the same tune, now recorded in Warshaw, that opened the concerts: Lulu's Back in Town in two film fragments.

When Monk was playing in Europe he loved to visit the Baroness Pannonica de Koenigswarter, Nica for short. She was a wealthy woman who was fascinated by jazz and its musicians. She was like a godmother to them. I love to tell more about her later due to the fact that I obtained a copy of her book Les Musiciens de jazz et leurs trois voeux. ( = Jazz musicians and their three wishes.)

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Some jazz musicians, like Thelonious Monk, a great legendary jazzmusician, seem to be unknown by the general public nowadays; their music vanished from the hit lists; the Keep Swinging blog loves to point you to those neglected musicians, so it would be a pity if you missed those contributions. Become a friend of this Keep Swinging blog and keep informed. Please register !


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Thelonious Monk optredens op film ( 1966)

Thelonious Monk optredens op film (1966) ( Nederlands) Thelonious Monk live recorded on film (1966) ( English)

Monk's Europese tournee voorjaar 1966
THELONIOUS MONK OPTREDENS OP FILM (1966)
Hans Koert

Deze keer is het uitgangspunt voor mijn blog een fragment van een optreden van Thelonious Monk, dat ik vond. De opnamen zijn gemaakt tijdens de Europese tournee van het voorjaar van 1966. Thelonious Monk deed toen met zijn kwartet een handjevol landen in Europa aan en trad op in steden als Parijs, Caen, Lyon, Nantes, Amiens, Geneve, Bern, Zürich, Lugano, Bazel, Lecco ( Noord Italie), Brussel en Warschau. Ze traden ook op in Oslo, Stockholm(?) en Kopenhagen, Frankfurt, Amsterdam, London ( Royal Albert Hall), Birmingham en Manchester.
De serie concerten, georganiseerd door George Wein werd gevolgd door een serie van negen concerten in Japan en op 16 mei 1966 was Monk weer terug in de VS.

Er circuleren allerlei (privé)opnamen van deze concerten ( deels heruitgegeven op CD) en ook zijn er filmfragmenten bewaard gebleven. Monk moet je zien spelen en aangezien dat nu niet meer live gaat, zijn de films waardevolle bronnen - De concerten in Oslo en Kopenhagen zijn uitgebreid vastgelegd en welbekend, maar er zijn ook filmopnamen gemaakt in Parijs en daar viel mijn oog op. Allereerst een fragment van het optreden van 20 maart 1966 waarin Monk met zijn kwartet ( bestaande uit Ben Riley op slagwerk, Larry Gales op bas en Charlie Rouse op tenorsax) optreedt. Helaas is de kwaliteit van de opname slecht, maar hetgeen gefilmd is fascineerde me, omdat het shot achter het toneel begint terwijl de musici zich klaarmaken voor het optreden en het eerste nummer, Lulu's Back in Town, wordt aangekondigd. Het geeft je het gevoel dat je er zelf live bij bent. Het optreden vond plaats in het Palais de la Mutualité in Parijs en werd uitgezonden door de Franse televisie.

Het nummer Lulu's Back in Town vind je eveneens in het volgende fragment, waarschijnlijk gemaakt met een andere camera tijdens ditzelfde concert.

In Warschau gaf hij twee concerten en één ervan werd uitgezonden op de Poolse televisie. In een biografie over het leven van Thelonious Monk Straight No Chaser schrijft Leslie Gourse over het bezoek aan één van de paleizen in Warschau, dat Monk samen met zijn vrouw Nellie en de leden van de band bezocht. Ze moesten slippers aan over hun schoenen om de vloeren en de tapijten niet te beschadigen; de Polen zijn zuinig op hun paleizen. In de slaapkamer van de koningin hingen er koorden om het bed van de gemalin, maar Monk trok zich daar niets van aan, klom er overheen en ging op het bed liggen. Nellie schreeuwde, dat 'tie d'r af moest komen en Ben Riley kwam, geschrokken door het tumult, aangerend. What are you doing, motherfucker? ( = Wat doe je nou, klootzak) riep hij naar Monk, You can't lie down there. It's a national treasure. (= Je kunt daar niet zomaar gaan liggen! Dit is een nationaal erfgoed.) Monk reageerde laconiek: I just wanted to see what the bitch saw. ( = Ik wilde alleen maar zien wat dat mens ook gezien moet hebben). Hoe dit gebeuren afliep, vertelt het verhaal niet - feit is dat Thelonious Monk zich zelden iets aan trok van de geldende gangbare regels en het liefst, impulsief als hij was, zijn eigen weg koos.

Thelonious Monk en Charlie Rouse.

Tot slot nog twee fragmenten, deze keer van het concert in Warschau. Weer het openingsnummer: Lulu's Back in Town.

Als Monk in Europa speelde ging hij graag op bezoek bij de Barones Pannonica de Koenigswarter, Nica voor haar vrienden. Ze was een vermogende vrouw, die gefascineerd was door de jazz en haar vertolkers. Ze was als een peetmoeder voor hen. Ik hoop binnenkort meer over haar te vertellen, omdat ik een prachtig boek: Les Musiciens de jazz et leurs trois voeux vond en een CD met nummers, die speciaal aan haar gewijd zijn.

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Als je onderwerpen zoals over Thelonious Monk interessant vindt, zou het jammer zijn als dit soort bijdragen zou missen. Word daarom vriend van deze Keep Swinging blog en ik houd je op de hoogte van nieuwe bijdragen of interessant jazz nieuws. Meld je aan als vriend.



Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions